Szybkie szukanie wg:

Szybkie szukanie wg:

Pseudonim/Login

Gry­wal­iza­cja, czyli wyko­rzysty­wanie mech­a­nizmów gier do real­iza­cji prac w różnych obszarach oper­a­cyjnych, jest coraz pop­u­larniejszym sposobem popraw­ia­nia wyników. Jed­nak w nauce brakuje kon­sen­susu co do samej definicji gry­wal­iza­cji, jak również co do mech­a­nizmów sto­ją­cych za pos­tu­lowanym wzrostem zaan­gażowa­nia wykon­aw­ców. Tekst prezen­tuje dyskusję naukową w tych dwóch obszarach oraz ilus­truje ją przeglą­dem zas­tosowań gry­wal­iza­cji w dzi­ała­ni­ach z obszaru zarządza­nia ludźmi. Rozważa­nia teo­re­ty­czne są zilus­trowane bada­ni­ami empirycznymi, dwoma stu­di­ami przy­pad­ków doty­czą­cych kon­sek­wencji zas­tosowa­nia gry­wal­iza­cji.

Zarówno gry­wal­iza­cja, jak i gry serio zna­j­dują zas­tosowanie w zarządza­niu zasobami ludzkimi. Gry serio pow­stały jako próba wyko­rzys­ta­nia potenc­jału dostrzeżonego w grach. Cho­ciaż pro­mo­torzy gry­wal­iza­cji przyz­nają, że wyko­rzys­tuje ona tylko wybrane struk­tu­ralne i tech­niczne ele­menty gier, to jed­nocześnie sugerują, że gry­wal­iza­cja dziedz­iczy potenc­jał gier, zwłaszcza doty­czący motywacji. Gra jest zjawiskiem złożonym, którego właś­ci­wości mają charak­ter emer­gentny i nie można ich przyp­isy­wać wybranym ele­men­tom. Zbadano, w jakim stop­niu kluc­zowe cechy gier są zachowane w grach serio i w zab­ie­gach gry­wal­iza­cyjnych. Pokazano, że pod­czas gdy gra serio dziedz­iczy więk­szość walorów gier, to gry­wal­iza­cja nie może legi­t­ymi­zować swo­jego potenc­jału pokrewieńst­wem z grami.

Gam­i­fikacja zdobywa coraz więk­szą pop­u­larność, a wraz z nią rośnie liczba uruchami­anych pro­jek­tów w różnych obszarach zarządza­nia orga­ni­za­cją. Jak wszys­tkie pro­jekty, także i te są narażone na niepowodzenia, co w przy­padku tak wrażli­wego obszaru, jakim jest ZZL, może mieć katas­tro­falne skutki dla orga­ni­za­cji. W artykule autorzy zwró­cili uwagę na specy­ficzny kon­tekst, jaki dla gam­i­fikacji stwarza ZZL, na konieczność staran­nego przy­go­towa­nia pro­jek­tów gam­i­fikacji w obszarze ZZL oraz sfor­mułowali sześć kroków, jakie należy wykonać przed rozpoczę­ciem pro­jektu. W artykule zapro­ponowano również listę pytań kon­trol­nych dla orga­ni­za­cji, które zamierzają wyko­rzys­tać gam­i­fikacjęw prak­tyce ZZL.

Gry­wal­iza­cja jest sto­sunkowo młodą modą menedżer­ską. Na rynku tej mody można dostrzec dzi­ała­nia zmierza­jące do jej upowszech­nienia i insty­tucjon­al­iza­cji. Pomimo to gry­wal­iza­cja może okazać się modą krótkotr­wałą, przelotną. Mimo obiecu­ją­cych kierunków roz­woju, prak­tykę może zdomi­nować jej uproszc­zona wer­sja (gry­wal­iza­cja BPL). O wpły­wie gry­wal­iza­cji na orga­ni­za­cje zade­cy­dują sposoby adap­tacji tego pode­jś­cia.

STUDIUM PRZYPADKU
Studium przy­padku gry­wal­iza­cji opartej na wyko­rzys­ta­niu gry eduka­cyjnej doty­czy pro­jektu Akademia PARP – najwięk­szego pol­skiego pro­jektu e-learning typu MOOC, zwięk­sza­jącego adap­ta­cyjność kadr przed­siębiorstw. Pro­jekt, real­i­zowany na zlece­nie PARP od 2006 r. do końca 2014 r., pozyskał 200 tys. uczest­ników, ofer­u­jąc 1000 godzin sit­ting time wielo­mod­ułowych szkoleń (e-learning, m-learning, b-learning) o tem­atyce biz­ne­sowej. W pro­jek­cie znalazły się nowe rozwiąza­nia uczące np. społeczności szkole­niowe czy web-based rapid learn­ing. W lat­ach 2009–2011 prawie 1000 osób sko­rzys­tało z symu­la­cyjnej gry strate­gicznej on-line „Gwiezdne szkole­nia„, z różnymi for­mami współdzi­ała­nia i rywal­iza­cji pomiędzy zespołami uczest­ników. Na tym przykładzie przed­staw­iono anal­izę wyko­rzys­ta­nia gry­wal­iza­cji w e-learningu do szkole­nia, rekru­tacji i moty­wowa­nia uczest­ników.

STUDIUM PRZYPADKU
Anal­iza przy­padku opisuje wdroże­nie sys­temu dcView w mag­a­zynie dys­try­bucyjnym części samo­chodowych. Zgry­wal­i­zowany sys­tem ofer­uje pra­cown­ikom lin­iowym mag­a­zynu naty­ch­mi­as­towy feed­back z wykony­wanych dzi­ałań w prostym kodzie kolorowym. Wdroże­nie sys­temu wywołało bardzo pozy­ty­wne efekty. Spowodowało wzrost pro­duk­ty­wności pracy oraz jakości wykony­wanych oper­acji, wys­tąpiły efekty społeczne w postaci lep­szej inte­gracji pra­cown­ików i wzrostu satys­fakcji z pracy

STUDIUM PRZYPADKU
Pro­jekt „Team Build­ing Plat­form” został sfi­nan­sowany ze środ­ków Unii Europe­jskiej. Studium przy­padku rozpoczyna się od genezy pow­sta­nia pro­jektu, tj. obserwacji nt. niskiej innowa­cyjności wśród pol­s­kich przed­siębiorstw. Następ­nie opisany jest sposób pro­jek­towa­nia plat­formy i jej struk­tura – funkcjon­al­ności i mech­a­nizmy gry­wal­iza­cyjne, które zostały wyko­rzys­tane wewnątrz sys­temu. Przed­staw­iono również pro­ces testowa­nia pro­duktu final­nego. Gotowa plat­forma będzie udostęp­niona za darmo na stronie inter­ne­towej Pol­skiej Agencji Roz­woju Przed­siębior­c­zości w czwartym kwartale 2015 roku.

STUDIUM PRZYPADKU
Anal­iza przy­padku prezen­towana w tym artykule opisuje wdroże­nie gry­wal­iza­cji w pol­skiej spółce z sek­tora IT. W przed­siębiorstwie tym w trak­cie pro­cesu sil­nego wzrostu nawarst­wiło się wiele prob­lemów wokół atmos­fery pracy i stresu z nią związanego. W spółce, po diag­nozie sytu­acji, postanowiono wdrożyć sys­tem zarządza­nia pracą opartej o metodyce gry­wal­iza­cji. Celami sys­temu są; zmniejsze­nie poziomu stresu, uatrak­cyjnie­nie pracy i wzrost poziomu jakości wykony­wanych pro­jek­tów IT. Cele te zostały w więk­szości osiąg­nięte.

STUDIUM PRZYPADKU
Gdy w świecie kor­po­racji pojaw­iło się pokole­nie Mile­nium, okazało się, że trady­cyjne mod­ele motywa­cyjne nie dzi­ałają. Ani wysokie pen­sje, ani bonusy nie są wystar­cza­jące dla pozyska­nia ich zaan­gażowa­nia. To pokole­nie nie dzi­ała na zasadzie „wrzuć mon­etę”. Szukają znaczenia swo­jej pracy. Chcą się uczyć oraz chcą feed­beku, przy­jaznych relacji i „dobrej zabawy” ze współpra­cown­ikami. Jest to dokład­nie to, co zapew­ni­ają gry video. Orga­ni­za­cje, które nie są w stanie zapewnić im takich wrażeń nie mogą liczyć na zatrud­nie­nie czy zaan­gażowanie pra­cown­ików nowych pokoleń.

Gry­wal­iza­cja (gam­i­fi­ca­tion) to ter­min określa­jący wyko­rzys­tanie mech­a­nizmów pro­jek­towa­nia gier w sfer­ach nie związanych z grami lub rozry­wką. Poję­cie „gam­i­fi­ca­tion” pier­wszy raz pojaw­iło się w 2008 roku, a za początek dynam­icznego roz­woju pub­likacji na ten temat można przyjąć rok 2011. Pomimo swo­jej pozornej nowości, mech­a­nizmy leżące u pod­staw gry­wal­iza­cji były już wyko­rzysty­wane i roz­pa­try­wane w różnych zas­tosowa­ni­ach, np. w obszarze Human-Computer Inter­ac­tion (HCI), „seri­ous games”, „seri­ous gam­ing” lub „play­ful inter­ac­tions”. Ros­nące zain­tere­sowanie wyko­rzys­taniem mech­a­nizmów gry­wal­iza­cji można zaob­ser­wować w pub­likac­jach naukowych nie tylko z zakresu pro­jek­towa­nia gier, lecz również mar­ketingu, zdrowia, medy­cyny czy sze­roko pojętego biz­nesu – a także w obszarze zarządza­nia zasobami ludzkimi. W artykule zostanie przed­staw­iona anal­iza iloś­ciowa pub­likacji w zakre­sie gry­wal­iza­cji oraz przegląd artykułów doty­czą­cych zas­tosowań gry­wal­iza­cji w zarządza­niu zasobami ludzkimi.

Raport z badań prezen­towany w artykule pokazuje wpływ pod­wójnej struk­tury gry, wdrożonej do jed­nego kursu aka­demick­iego. Pier­wsza gra to klasy­czna kierown­icza gra biz­ne­sowa, roz­gry­wana w 4–5-osobowych zespołach. Druga to inwest­y­cyjna gra roz­gry­wana na poziomie indy­wid­u­al­nym. Gra inwest­y­cyjna czer­pie swoje dane z gry grupowej i jej celem jest maksy­mal­iza­cja wyników inwest­y­cyjnych bazu­ją­cych na dynam­icznym celu opar­tym na śred­nich wynikach z roz­gry­wanej gry kierown­iczej. Celem tej struk­tury gry jest moty­wowanie stu­den­tów do lep­szego i pełniejszego anal­i­zowa­nia raportów spółek oraz budowa­nia lep­szej strate­gii decyzyjnej. W artykule anal­i­zowane są wyniki gry inwest­y­cyjnej na poziomie indy­wid­u­al­nym oraz gry kierown­iczej w porów­na­niu do grupy kon­trol­nej.

Artykuł mówi o pier­wszych doświad­czeni­ach w stosowa­niu gier w trak­cie real­iza­cji sesji AC. Celem artykułu jest pokazanie, w jaki sposób włąc­zono przeprowadzanie gier do pro­ce­dury sesji i jakie efekty to przyniosło. Zas­tosowanie gier w trak­cie sesji oceny jest przykła­dem ekspery­men­towa­nia z rodza­jami narzędzi wyko­rzysty­wanymi w jej trak­cie. Jest to spójne z tren­dami doty­czą­cym obec­ności gry­wal­iza­cji w innych proce­sach związanych z zarządzaniem ludźmi głównie w edukacji. Powo­dem zain­tere­sowa­nia grami była chęć uatrak­cyjnienia prze­biegu sesji, więk­szego zaan­gażowa­nia uczest­ników w real­i­zowane zada­nia. Dzięki zas­tosowa­niu intrygu­jącej oprawy graficznej, pio­nków, plan­szy, ciekawego sce­nar­iusza zachę­ca­jącego uczest­ników do pode­j­mowa­nia akty­wności i prowoku­jącego do rywal­iza­cji z innymi uczest­nikami, taki efekt został osiąg­nięty. Szczegól­nie atrak­cyjne dla uczest­ników są gry (ana­log­iczne do zadań z rolą) o odmi­en­nych intere­sach poszczegól­nych uczest­ników. Wyko­rzys­tanie gier w trak­cie sesji ma też walor roz­wo­jowy dla uczest­ników, pozwala lep­iej pamię­tać sytu­acje, z którymi mają do czynienia w trak­cie sesji. Sprzyja to uruchami­a­niu dzi­ałań prowadzą­cych do zmi­any. Poza tym, w artykule pokazano prob­lemy, z jakimi mogą się spotkać osoby chcące wyko­rzysty­wać gry w ośrod­kach oceny i jak im prze­ci­wdzi­ałać. Sesje na pod­stawie, których opra­cow­ano artykuł zostały zor­ga­ni­zowane zgod­nie z pro­ce­du­rami opisanymi w między­nar­o­dowych wyty­cznych doty­czą­cych real­iza­cji sesji AC/DC