U progu przekształceń systemowych w rolnictwie polskim zaszły istotne zmiany, znacząco wpływające na sytuację osób związanych z nim zawodowo. Pierwsza zmiana to likwidacja państwowych gospodarstw rolnych: spowodowała ona lawinowy napływ do bezrobocia osób tam zatrudnionych, nie przystosowanych do innej aktywności zawodowej, które straciły swe jedyne źródło utrzymania. Nierównomierny rozkład miejsc pracy w rolnictwie państwowym stał się przyczyną zróżnicowania skutków tego procesu w wymiarze przestrzennym. Druga zmiana wiązała się z rolą rolnictwa indywidualnego na rynku pracy okresu przebudowy. Obecna struktura własnościowa i agrarna rolnictwa indywidualnego wykształciła się w wyniku zaistnienia uwarunkowań historycznych, politycznych, obyczajowych i wielu innych. Stały się one źródłem petryfikacji struktur wiejskich ze wszystkimi tego pozytywnymi i negatywnymi konsekwencjami. Jedną z nich było stosunkowo większe, w porównaniu z gospodarką poza rolnictwem, uniezależnienie się od procesów transformacji systemowej w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Na rynku pracy objawiło się to większą stabilnością miejsc pracy w rolnictwie niż w działach pozarolniczych. Można wymienić przynajmniej kilka przyczyn tego zjawiska. Stabilność miejsc pracy w dużej mierze wywołana została występującą w rolnictwie polskim jednością organizacji rodzinnej z organizacją gospodarczą, co powoduje przeplatanie się pracy zawodowej z pracą w gospodarstwie domowym. Czas pracy jest nienormowany, a pracują niemal wszyscy wspólnie zamieszkujący członkowie rodziny. Taki typ organizacji pracy w dużej mierze amortyzuje wpływ niekorzystnych zjawisk ekonomicznych.