Zachodzący od 1990 r. w naszym kraju proces prywatyzacji sektora państwowego nie jest oceniany jednolicie; niekiedy opinie wyrażane na temat prywatyzacji skrajnie się od siebie różnią. Mimo różnorodności postaw wobec tego zjawiska, a ściślej - wobec jego skali i tempa jego przebiegu nikt nie podważa kluczowego znaczenia przemian własnościowych w ostatnim dziesięcioleciu dla sfery gospodarki i polityki. W istotnym stopniu wpływa też prywatyzacja na dziedzinę stosunków pracy; zmienia się bowiem pod wieloma względami sytuacja pracowników prywatyzowanych przedsiębiorstw. Wśród załóg przedsiębiorstw oczekujących na prywatyzację występują z jednej strony nadzieje na poprawę warunków płacy i pracy, z drugiej zaś - obawy przed zmianami niekorzystnymi, w tym zwłaszcza przed redukcją zatrudnienia. Postawy pracowników oscylują więc między poparciem dla prywatyzacji, a oporem wobec niej. Rozładowaniu napięć służą, porozumienia socjalne. Porozumienia zawierane między inwestorem strategicznym a związkami zawodowymi działającymi w przedsiębiorstwie, które ma podlegać prywatyzacji, stanowią obecnie stały komponent umów prywatyzacyjnych. Mimo trudności wyjaśnienia charakteru prawnego porozumień ich rola w praktyce jest niezwykle istotna. Zasługują przeto, zdaniem autorów, na określenie ich mianem fenomenu.