Szybkie szukanie wg:

Szybkie szukanie wg:

Pseudonim/Login

Większość krajów o gospodarce rynkowej uznaje brak pracy za ważną przesłankę polityki zatrudnienia. Natomiast ryzyko braku pracy i świadczenia związane z bezrobociem są najczęściej przedmiotem regulacji ze strony systemu ubezpieczeń społecznych. Świadczenia z tytułu bezrobocia, przewidziane w tych systemach, wchodzą niejako w program ograniczania bezrobocia, chociaż z różnymi skutkami. Organizacyjnie ubezpieczenie od bezrobocia jest w wielu państwach powiązane z administracją pracy jako jeden ze środków walki z bezrobociem i łagodzenia jego skutków. Ochrona pracowników przed bezrobociem oraz łagodzenie jego skutków są realizowane w tych krajach za pomocą różnych instrumentów.
W krajach UE występują najczęściej systemy obowiązkowego ubezpieczenia od bezrobocia, a w wielu krajach również systemy dobrowolnego ubezpieczenia od bezrobocia.¹
Systemy obowiązkowego ubezpieczenia od bezrobocia najczęściej są powiązane z ubezpieczeniami społecznymi albo stanowią ich integralną część. Istnieją też systemy oddzielne dla określonych grup zawodowych, związane ze specyfiką pracy.
W ramach dobrowolnego ubezpieczenia mieszczą się związkowe kasy ubezpieczenia od bezrobocia, niekiedy subwencjonowane przez państwo. Przynależność do kasy bezrobocia jest najczęściej związana z przynależnością związkową.
W niektórych państwach istnieją także systemy świadczeń uzupełniających z tytułu bezrobocia, zagwarantowane w układach zbiorowych dla niektórych grup pracowników. Świadczenia te są wypłacane niezależnie od świadczeń przewidzianych przez obowiązkowe ubezpieczenia od bezrobocia.
Uzupełniający charakter mają również systemy pomocy z tytułu bezrobocia, które najczęściej obejmują zasiłki z tytułu bezrobocia, a czasami świadczenia o innym charakterze (finansowane przez państwo).
W poszczególnych państwach rola systemów o charakterze pomocy w przypadku bezrobocia jest zróżnicowana. W niektórych krajach stanowią one uzupełnienie świadczeń ubezpieczeniowych. W innych, zgodnie z kryterium potrzeb, obejmują bezrobotnych po wyczerpaniu maksymalnych uprawnień z ubezpieczenia bądź też osoby, które nie spełniają wymagań ubezpieczeniowych.
W opracowaniu przedstawiono podstawowe cechy systemów ubezpieczenia na wypadek bezrobocia oraz form pomocy w razie bezrobocia stosowanych w poszczególnych państwach członkowskich UE, EOG i Szwajcarii.² Dokonano analizy porównawczej tych rozwiązań. Ponadto zaprezentowano rozwiązania polskie.

---

^1. Mutual Information System on Social Protection (MISSOC) 2010a, Social protection in the Member States of the European Union of the European Economic Area and in Switzerland, Situation on 1 January 2010, European Commission, Brussels, dostępny w Internecie na stronach: http://ec.europa.eu/. Systéme mutual d’information sur la protection sociale (MISSOC) 2010b, La protection sociale dans les Etats membres de l’Union Européenne, de L’Espace économique européen et en Suisse. Situation an 1 er janvier 2010, Commission Européenne, Bruxelles, dostępny w Internecie na stronach: http://ec.europa.eu/.

^2.Opracowanie to jest kontynuacją i aktualizacją wcześniejszych prac na ten temat, wydanych przez autorkę w IPiSS. Ostatnie opracowanie to Zabezpieczenie społeczne na wypadek bezrobocia w państwach UE. Analiza porównawcza, IPiSS, Warszawa 2002.