Analizy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce ujawniły, że mimo relatywnie dużego wsparcia ich potrzeb egzystencjalnych oraz ponoszenia znacznych nakładów wspierających ich zatrudnienie, nie są one aktywne. Można nawet powiedzieć, że jest to jedna z największych grup wykluczenia społecznego. Stopień ich uczestnictwa w edukacji oraz na rynku pracy jest bardzo niski, jeden z niższych wśród krajów europejskich. Dlaczego tak jest? Hipoteza, jaka się tu narzuca, to niska efektywność systemu wspierania. Opinia o niskiej efektywności systemu wspierania osób niepełnosprawnych w Polsce stała się impulsem do podejmowania zmian, chociaż brakowało kompleksowych rozpoznań i jednoznacznych dowodów potwierdzających negatywne oceny. Podjęta więc została praca, której celem było przynajmniej częściowe wypełnienie luki poznawczej. Zadania badawcze skoncentrowane zostały na identyfikacji instytucji, rozpoznaniu ich aktywności oraz dokonaniu próby oceny efektywności ich działania w obszarze pobudzania i wspierania aktywności osób niepełnosprawnych. Chodzi o aktywność, która zapobiega wykluczeniu społecznemu i sprzyja szerokiej integracji osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem. Przyjęto, że podstawowym rodzajem takiej aktywności jest praca. Praca szeroko pojęta, nie tylko wysoce produktywna na konku-rencyjnym rynku pracy, ale każda praca społecznie użyteczna, która jednocześnie jest dla osób niepełnosprawnych rodzajem terapii, daje poczucie samorealizacji i dostarcza satysfakcji.