W opracowaniu stwierdza się, m.in., że instytucjonalna formuła dialogu w obszarze stosunków pracy ma kapitalne znaczenie dla ich kształtowania. Z cała pewnością jest tak istotnie, ale też warto zdawać sobie sprawę z tego, że regulacyjna doniosłość tych czy innych instytucji zależy w dużej mierze od tego, czy pozwalają one na taką mediację interesów grupowych, która spełnia oczekiwania ich uczestników. Jeśli tak się nie dzieje, instytucje oficjalnego ładu stosunków pracy staja się atrapą, za którą kryją się autentyczne wzorce kształtujące ludzkie postępowanie. Próby kształtowania neo-korporatystycznego porządku stosunków pracy w latach 90. zawiodły nie dlatego, że Trójstronna Komisja funkcjonowała bez porządnego, ustawowego zakorzeniania, lecz dlatego, że jej formuła w niewielkim stopniu uwzględniała strukturę interesów, jakie kształtowały się w polskiej gospodarce - co wyznaczyło poziom jej regulacyjnej słabości. Konsekwentnie i to właśnie ujawniły referowane badania empiryczne - za neo-korporatystyczna fasadą krył się faktyczny pluralizm stosunków pracy. Paradoksalnie zatem - może się okazać, że zmora każdej gospodarki - tj. bezrobocie - staje się tym czynnikiem, który sprzyja poszukiwaniu efektywnego consensusu w stosunkach pracy. Gdyby tak być miało - to mogłoby się okazać, że dynamika stosunków pracy w Polsce stanowi lustrzane odzwierciedlenie tego, co dzieje się w krajach UE. I w tych krajach wysokie bezrobocie sprzyjało poszukiwaniu takich rozwiązań instytucjonalnych w stosunkach pracy, które służą ochronie istniejących i - przede wszystkim - tworzeniu nowych miejsc pracy. Osiągało się to zwykle przez przeniesienie dialogu społecznego na poziom poszczególnych branż czy przedsiębiorstw, a więc w toku procesu określanego zwykle jako "pluralizacja" stosunków pracy. Doświadczenia lat 90. sugerują zatem, że neo-korporatyzm stanowi takie rozwiązanie w stosunkach pracy, które zachowuje zdolność do elastycznego przystosowywania się do zmiennych warunków gospodarowania.